Kyra is onze Siberische Husky en was aan het begin van de training net twee jaar geworden. Twee pittige jaren waarin het me niet gelukt was een echte band op te bouwen met haar. Ik was eigenlijk vooral bezig met haar moe maken, omdat ze thuis dan sliep in plaats van te piepen en te janken. Dus liep ik 2-3 uur per dag, want Kyra mocht wel los. Ik liep een heel eind en dan halverwege na een uur als ze moe genoeg was, lijnde ik haar aan om terug te gaan.
Geen belangstelling voor speelgoed of beloningen
Probleem met Kyra leek ook te zijn dat ze geen belangstelling had voor beloningen of speeltjes, zodra de riem er af ging was ze weg. Dat leverde veel spanning op. Als je de deur per ongeluk liet open staan, was Kyra ook weg. Eten was ook een probleem, ze had er weinig belangstelling voor. Buiten ving ze met gemak een konijn. Maar om Kyra dan weer te vangen, was een hele uitdaging.
Privéles in Soesterduinen
Omdat ik eindelijk weinig vertrouwen had in de clickertraining heb ik voorafgaande een privéles genomen om dit door Cleo te laten beoordelen. Husky’s luisteren immers slecht, was mij ingeprent. Gelukkig stelde Kyra mij niet teleur, ze ontsnapte vrijwel onmiddellijk uit de halsband. Het eerste half uur zijn we bezig geweest met het consequent de andere kant oplopen, net zo lang tot Kyra naar ons toekwam. Dit verbaasde mij al enorm. Vervolgens leerde ik het eerste commando met- zonder clicker, namelijk tikkie….. Ik verbaasde mij over de snelheid waarmee het belonen ging (Kyra bleek de beloningen van Cleo heerlijk te vinden) en de gretigheid waarmee Kyra wél met mij wilde spelen, zelfs met honden op nog geen 10 meter afstand. Ik heb genoten van dat eerste uur (eigenlijk waren het er wel twee maar Cleo bleef super ontspannen, vrolijk en energiek).
Groepslessen
Daarna heb ik de groepstraining gevolgd. Het verbaasde mij hoeveel concentratie Kyra kon opbrengen in de nabijheid van voetballende kinderen en andere honden. Thuis heb ik veel geoefend en tegenwoordig vergeet ik eerder mijn sleutels dan de clicker en wat beloningen. Want we zijn er nog (lang) niet. Maar elk stapje vooruit mag je belonen en zelfs als ik denk dat het fout gaat, kan ik uiteindelijk toch weer iets positiefs ontdekken en belonen. Ik kan haar nu heel ontspannen uitlaten en genieten, zelfs als ik haar zie (weg-) rennen. En zij geniet ook. Jammer dat ik zo eigenwijs was om het de eerste twee jaar zelf te willen proberen.
